Κύπρος

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Διαβάζω στους τίτλους όλων των ελληνικών ΜΜΕ το «τραγικό μήνυμα» ότι στη Γενεύη παίζεται η τύχη της Κύπρου και εξανίσταμαι… Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο εκτός πραγματικότητας είναι οι τίτλοι αυτοί, και τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι που ασχολούνται με το Κυπριακό στην Ελλάδα, το γνωρίζουν επιδερμικά και απασχολούνται με το θέμα όταν ανακοινωθούν διασκέψεις όπως της Γενεύης ή όταν υπάρχουν κρίσεις, όπως οι δολοφονίες του Ισαάκ και του Σολωμού. 

Γιατί καταδικάζουν το Ισραήλ και χαϊδεύουν την Τουρκία για το ίδιο έγκλημα;

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Από τον Ιούνιο του 1967 το κράτος του Ισραήλ το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως “εβραικό” κράτος, δηλ. ως μή κοσμικό, αγωνίζεται να αποικίσει τα εδάφη που απέκτησε με τον επιδρομικό του πόλεμο του 1967, δηλαδή την Ανατολική Όχθη του ποταμού Ιορδάνη- που συμπεριλαμβάνει και την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα συριακά υψώματα του Γκολάν.
Το πιο πρακτικό εργαλείο του Ισραήλ για την επίτευξη του στόχου του είναι το Ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1967 το οποίο με μια επιτήδεια διατύπωση-στην αγγλική του έκδοση-των Δυτικών, αναφέρεται στην επιστροφή “εδαφών” με αντάλλαγμα την ειρήνη, και όχι “των εδαφών” που κατακτήθηκαν μέσω του πολέμου, ανοίγοντας έτσι ένα “παράθυρο” για τους Ισραηλινούς.

του Άγγελου Μ. Συρίγου
Από το 1974 υπάρχει διαρκώς στο Κυπριακό μία ανισορροπία ισχύος εις βάρος της ελληνικής πλευράς. Πήγε να ανατραπεί το 2004 με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Η μεθόδευση του σχεδίου Ανάν εξουδετέρωσε το δυνητικό πλεονέκτημα.